Dat krett jo nu dur dä janze Krom, dä von de Professers jeschri-eve wödd, jedder mött, dä Ongerscheed tösche die Manns- un die Frollüt. Dat die net rischtisch mötenanger kalle könne, dat die jet angisch meene, och wenn se dat selve sare un so jet alles. Do werde Böker drövver geschri-eve, an denne verdeene die Autore sich domm un dämlich, äwwer nix ängert sech. Kann och net. Dobee es dat janz eenfach: Dat liggt an de Neandertal-Gene, die wir en os hant. Wenn man dat i-esch enns wett, es dä janze Krom ze verstonn e Kengerspell. Be de Neandertaler wo-ere de Mannslüt Jäjer un de Frollüt Sammlerinne. Dat ess alles.
Dat erklärt, bloß enns so als Beispell, die Saak möt die Schon. Mannslüt bruuke mar zwei Paar: Bruune för dr Bösch (Tarnfärv!) un schwatte förr die Neit (Tarnfärv!). Völ loope moos man als Neandertaler jo net, do hoggde man sech henger enne Bösch un ding bloß noch „Mammut, Mammut!“ denke. Die Sammlerinne moße äwwer duur de Jejend loope un dinge dobee völl mi-e Schoon verschliete. Un tarne wollde die sech möt die Denger natürlich och. Also schwatt un bruun sowieso, dann jrön vörr de Wies, jä-el für en dr Sank, blau vörr am See un wat et sons noch all för Jelände jöv.
Un dann emmer so völl Entscheidunge op emol: „Hooch, kickens, do send Wi-emötter on do henge Himmkes, do vüre Bro-emelter, wat dann nu? Die mösse werr os i-esch enns all aankicke (verschliete de Schon bee!) on enns beföhle, wat von rieper un jrü-eter un överhaup bä-eter send. Doför bruuk ech äwwer bestempt dree Täsche. Dann kann ech och noch Pilze un Holz för et Füür sammele. Do modde werr äwwer i-esch enns drü-ever kalle. Äwwer lot os ma enns et i-esch enns tesame op dr Abtritt jonn“.
De Neandertalerinne jinge emmer zemindest mött zwei henger et Jebüsch. Dat moosse die och, denn do hoggde jo dä Neandertaler un ding op dä Mammut waade. On wenn dä op domme Jedanke komme wü-ed… Enne Säbelzahntijer wü-er denne dojän relativ ejal jewäss. Die Mannslüt konnde röösch alleen ennet Jebüsch jonn, denn de Neandertalerin hött höchsten jeseit: „Jank enns an Siet, ech mott mech die Ko-eschäppel enns ankicke“. Damols jeddenfalls. Un „do vüre“ un „do henge“ riggte denne Frollüt als Ortsanjabe völlich uut. Do konnde die jo enns no „do vüre“ hinjonn (verschliete de Schon bee!) un enns ü-everall kicke. Fleets jo-ev jo noch anger Denge zu entdecke odder e Sonderanjebot. Be die Mannslüt wo-er dat janz angisch. Die bruggte so Anjaben wie „27 Meter 11 Uhr“. Dann dinge die dä Bo-ere spanne op 27 Meter 11 Uhr un zack! wo-er dä Mammut kapott.
[inspic=90,,,0]Jez semmer äwwer e biske vom Thema avjekomme. Wo wo-ere mer? A jo, wat do ä-ewes alles beschri-eve wu-ede ess, moßde de Neandertalerinne alles zu glieker Tied könne. Dat nenne werr hüt „Vernetzung“.
Mannslüt durfde bloß een Saak könne, un zwar Mammut! Denn dat Deer wo-er eso jru-et un stärk, dat et jefierlich jewäss wü-er, jet angisch em Kopp ze han. Wenn do also e Reh ess un noch e weld Ferke duur de Jejend löpp, dann löpp dä Neandertaler net hin un her,wat an sich schon blöd uutsenn ding un dat wü-ed och nix brenge, sondern hä bliv henger sinne Bösch hocke (verschliete kenn Schon bee!). Also: Mammut, Mammut! Un kütt dat Deer, dämm dann rumms! enne op de Biir un die Sipp hätt Fleesch un Zupp un Pilze un Holz för dat alles ze ko-eke un Himmkes un Bro-emelter und Wi-emötter för de Mamelaad, also alles, wat se bruggde.
Un wenn enne böse Feind ko-em, jing dä Neandertaler dämm möt sinne Prengel aan et Fell un de Neandertalerin ding de Blare verstecke un doför sorje, dat do nix draan ko-em.
Damols jeddenfalls hat dat Möt-enanger tösche Manns- un Frollüt janz joot jeklapp.
© Text: Manfred Dülpers 2007