Maria Laach

Werr hannt all enns mött Lüüt te donn,

dii wedden iesch em Alder fromm.

So jing et mött Schäng op sinn alde Daach,

drömm wallvaarde hä noo Maria Laach.

Do stung en Marie-Fijuur möm Kengk op der Ärm,

se hillt et vass un se hillt et wärm.

Se ki´ek jet bedrööv, fleets aande se schon,

wat op dä Jong noch tookütt: De Passion…

Däm Schäng, däm kuam dat klöschtech vüür.

Wat stung doo noch ens an de Kirke-Düür?

Hä jing wier eruut, hä ki´ek un verstung…

Do leep hä wier en de Kirk mött Schwung!

Nuu bliev Schäng en Aandacht vör de Fijuur stonn

Un bädde laut der leeve lange Daach:

„Maria, laach! Maria, laach! Maria, laach!

Wenn esch Maria jewääß wüer, esch hött et jedonn!