Findling

Beem Jeneralvikar vörm Huus hant se e Baby hinjeleit.

Wi dä dat soh, do wuet et demm on all di huere Hiäre schleit.

Wo kütt dat her? Wi peinlich, nä! Wat solle wer nu donn?

Wii kütt dä Puut vör osser Düür? Wii soll mer dat verstonn?

Wä weet Bescheed? Se schwiije all. Es eene dodraan schold?

„Ech well dat wi-ete!”, sät dä Baas, “hann ewisch net Jedold!”

Do sät dä äldse Monsinjor: „Hüet mech nu all ens too!

Von os kann dat partout net sen, ech wiis öch dat en Roh:

Solang ech hee am wereke ben, do kann ech jraad vör stonn,

wued hee em Huus noch nii ens jet met Los on Vreud jedonn.

Hee wuet, dat es jo allbekank, vör lauter Wii on Wat

Noch nii ens irjesjet jemeck, wat Hank on Voot jehat.

Och hannt wer all et net jeschaff de letzde 50 Joar

ze fabrizeere jet, wat schon no nüng Mond viädich wuer:“