„Werr trekke uut, uut die alde Böld,
se mäk bloß Brassel, koss bloß Jeld,
de Möbelpacker sent schon do“.

Do sätt dat Huss: „Denk doch ens no:
Wenn ech die Angere so beluur,
hätt jeder Ä-epel, jeder Buur
dree Zemmer möt Bad un Diele persee,
en Kautschjanitur statt e Kanapee,
alles designed on alles vom Bääste,
bloß kenn Eck vörr sech richtisch ze rääste.
Et ess wie enn en Vurelskau:
Die Abständ stemme janz jenau.

Dojähn ech! Jank en dr Keller,
drenk dinne Wiin, dann op dr Söller
kick duur de Luck, wie de Sonn ongerjeht,
hü-er op mech joot, dann wettste Bescheed:

Dä Opp hat jeboot mech möt sin Häng,
dä konnt et net joot, dröm die scheev Wäng,
de Mamm jestorve, dä Papp jebo-ere,
zweimol wor ech so joht wie verloore.
Doch emmer hant se mech opjeboot.
Du wu-ets he jru-et, dat wo-er doch joot.
Ech wor nie schönn, ech werd et net,
äwwer wößt du, wat he jede Tischelsteen wett:
Hongert Johr so-ech ech, wä alles jeläävt
on wat so alles dat Lä-eve jewäävt,
so jeht et widder, ech weet et jenau.
Jank du ma en dinn Vurelskau“.

„Werr blieve hee, en die alde Böld.
E bisske Brassel, e bisske Jeld,
dat mäk zwar männich Ki-er Verdruss,
lott joot senn, lott jonn, he benn ech tu Huss“.

© Manfred Dülpers 2007