Onkruut

Oß Herrjott leet de Eäd bewaaße

in en jruete Harmonie.

Wat wääs on lääv deet oß verbaaste;

Wal dusent Zoete, on noch mie.

Wat oß nit paß, dat is blos Onkruut,

männesch Deerke scheete mir kapott.

Mir riete dröm och döck en Plant ut,

on werpe männesch Blömke fott.

Wo der Minsch de Natur ze packe kritt,

do paß öm nit de Hälf,

on in sinn Hoffart merke nit:

Et ärjste Onkruut isse selv!