Hat schonn ens enner överleit, von wo so männisch amerikanisch Wo-ed kütt? Nä, wa? Die komme von he! Jo, ut Jlabbach. Jlöv kenner, ne? Han ech mech jedeit. Dröm he enns e paar Beispelle:

Do ess dat Wo-et Gimmick. Dat ess sonne Kroom, dä vörr ömmesöns schonn ens en en Zeidung drennligg. Gimmick, dat ess so e Wo-ed. Dat kütt heevonn: Et wo-er enns enne Hamburjer op en Herrensitzung von de KG Wenkbülle em Haus Baues. Do jo-ev et so schööne bonkte Entrittskaate un all, die erenn wollde, seide vörr dä Kassierer: „Jimmich een“. Da nun dä Hamburjer an sich völl ze vornehm es, um „J“ un „ch“ ze sare, sacht dä: „Gimmick ein!“ un hätt dat bonkte Beldche jekräje. Nu hätt dä jedeit, emmer wenn ech dat sach, kri ech e bonkt Beldche. Und at hätt dä och en Hamburch am Hafe vesökt, un weil do völl Ausländer send, hat dat och enne Ami jehürt un so es dat Wo-ed no Amerika un dann werr op dr Wenkbersch jekomme.

So e anger Wo-ed es „Donut“. Dat send so kleen klöschtije Mööfkes. Do wor enns enne Ami op dr Veilchedennstachszoch. Un Fasteloovend jövet be oss Muuze. On von denne ess dem Amerikaner een anjebo-ene wu-ede. Nu sent Muuze jo männich Mol wirklich uut wie alde Pä-edsköttel. Und ä Ammi wo-er misstrauisch. On e paar Mol woll dä do erennbiite on hät sech net jetraut. Un do hant all ze däm jeseit: „ Donn et!“ On dat hät dä dann och jedonn on et hat däm so jot jeschmäck, dat hä sech no däm Rezept erkundischt hätt on hätt dat dann en Amerika nojeback on hat geseit, die dinge en Dschörmeni Donut heesche. Un do dä sech net mihe so jenau erinnere konnt, wie die uutso-ere, weil dä op dä Veilchedennstachszoch zevöll Hanne Alt jedrunke hott, send do en Amerika so u-eselije Frünzkes druut jewu-ede un wä-ede nu be oss et janz Johr als en amerikanische Spezialität verkop. So jeht dat!

[inspic=91,,,380] Dann jövvet noch dat Wo-ed „Halloween“ (Hä, Lowien! – dä wo-er enns be Borussia). Ich meen, ech könnt öch dat jez och erkläre, äwwer err jlövt dä janze Krom jo sowieso net, un drömm lott ech dat och.

© Text: Manfred Dülpers 2007